Hands on your hips, do your hula dips!

Oh oh, wat ben ik een slechte blogschrijver… Of schrijver uberhaupt.. Maar goed, hier dan maar weer een update! Zoooo veel gebeurd...

Op dit moment ben ik een beetje zenuwachtig. Ik heb namelijk over een uurtje een belangrijk interview met een kumu hula, dit is een hulameester. Een kumu weet alles over hula en heeft zijn/haar eigen dansschool. Je wordt niet zomaar een kumu, dit is een hoge status is hulaland! De kumu die ik zometeen ga interviewen heeft elke week een show met zijn dansers en danseressen aan het strand. Zelf vind ik dit één van de mooiste shows hier in Waikiki. In de show danst hij zelf niet, maar hij bespeelt instrumenten en geeft toelichting bij de dans. Het is een heel vriendelijke man en wat ik van vrienden gehoord heb, die bekend zijn in Hawaii, is hij een goudmijn voor mijn onderzoek. Je kan ook niet zomaar naar een halau, dit is een hulaschool, daarvoor moet je eerst toestemming vragen aan de kumu. Ik hoop dat hij me aan meer informanten kan helpen!

Ik heb nog maar 3 weken te gaan en nog veel werk te doen. Deze week heb ik nog twee andere interviews met danseressen. Verder ga ik elke zondag naar een cultural class, waar ik veel leer over Hawaii en de geschiedenis. Ik ben ook nog steeds bezig met hula lessen. Ik heb er echt plezier in, het is zo’n mooie dansvorm. Met je handen beeld je uit wat er gezongen wordt en deze bewegingen komen heel precies. Vandaar dat het ook jaren duurt voordat je echt goed bent.

Ik probeer ook nog steeds ukulele lessen, maar ik denk dat ik toch niet echt muzikaal ben aangelegd.. Ik wil het heel graag leren en als ik wat beter word, koop ik er misschien wel één hier.

Het is nog altijd genieten hier in Hawaii! Hoewel ik stiekem wel een beetje heimwee heb. Kan is inmiddels terug naar huis en het afscheid viel me echt zwaar. Hij was één van mijn beste maatjes hier. Helaas gaat ook Saphia morgen naar huis en Tristan over een week... Dan ben ik alleen! Nouja niet echt natuurlijk, maar zo voelt het wel een beetje... Waarschijnlijk ga ik de laatste week naar Big Island, omdat er daar een hula competitie is die heel beroemd is. Als ik dan terugkom, heb ik nog maar 2 dagen te gaan.

Stiekem kijk ik er echt naar uit om weer in mijn eigen bedje te slapen, of ons eigen bedje haha. En naar terrasjes en onze heerlijke restaurantjes waar niet alles zo vet en gefrituurd is. Ik mis het eten!

Gisteren heeft mijn baas, Charles, mij en Saphia meegenomen naar een heel sjiek en duur restaurant. Ik vond het echt een leuk gebaar van hem. Het was Japans eten en het was werkelijk heeeerlijk... We hebben voornamelijk sushi, sashimi en tempura gegeten. En zelfs de wijn was goddelijk... Ja daar kan ik wel van genieten :). Ik ga thuis toch ook maar eens vaker naar de sushibar! Jammie!
Nou dat was een kleine update! Nog 3 weekjes en hopelijk veeeel interviews!!

Alohaaaa!!

Sophisticated Hula!

Hoe zal ik eens beginnen met het omschrijven van alle waanzinnige omstandigheden waarin ik me bevind :-)... M&m’s met kokos, pindakaas, pretzels, jammie!! Sushi... Verslaafd! Longboard beer, het lokale bier en tevens het enige bier dat te zuipen is hier. Hoe leuk is dit etiket:



Het strand, de surfers, de mooie mannen:






In het kort, het leven is hier voor mij heel goed!

Maar het heeft ook een minder leuke kant. Alles is ontzettend duur hier. Een pakje thee 5 dollar, een brood 6 dollar, kaas niet te betalen of te eten (oke dat is een grapje en niet serieus bedoeld). Voor veel Hawaiianen is het leven hier niet te betalen. Je ziet hier dan ook ontzettend veel zwervers, sommigen herken ik zelfs al. Na een gesprek met een van de locals, Kayla, en hopelijk mijn toekomstige informant aangezien ze hula danst, kwam ik erachter dat veel van de zwervers Hawaiianen zijn. Zij kunnen Hawaii niet meer betalen en velen zijn dan ook gedwongen om ofwel te gaan zwerven of naar het mainland te verhuizen waar het goedkoper is. Dit is nog maar een klein voorbeeld van hoe Hawaiianen van hun eigen eiland verdreven worden mede door het toerisme. Het meest afschuwelijke verhaal dat ik tot nu toe gehoord heb, ook van Kayla, is de geschiedenis van de Walmart in Honolulu. Deze is namelijk gebouwd op een oude Hawaiiaanse begraafplaats. Compleet respectloos en ook zo’n goede metafoor voor alles wat hier is gebeurd sinds de komst van Amerikanen en toeristen. Ik durf geen stap binnen te zetten in de Walmart. De gedachte dat ik op de voorouders van de oorspronkelijke bewoners van Hawaii loop, alleen zodat ik een aantal dollars kan besparen, voelt voor mij helemaal verkeerd. Voor degenen die niet weten wat Walmart is, dit is een enorme supermarktketen die je overal buiten de steden in Amerika vindt. Alles is supergoedkoop bij Walmart, hoewel ik niet weet of dat hier in Honolulu ook zo goedkoop is aangezien alles hier megaduur is... Walmart is in mijn ogen een symbool voor de Amerikaanse consumptiemaatschappij. Elke keer als ik die plastic zak zie, krijg ik een brok in mijn keel.

Steeds meer verbaas ik me over het vreemde gedrag van Amerikanen. Koken is een vreemd woord, waarom pannenkoeken maken als je ze kant en klaar kunt maken? Of zelfs wentelteefjes, French toast, kom op zeg! Wat eten Amerikanen elke dag...? Geen wonder dat er zoveel overgewicht is.. Daarom heb ik mijn heil gevonden in sushi hihi. ( Ik zal de opmerking die ik gister kreeg maar even negeren: “Vivian, you can’t eat Subway EVERY day!” Deze uitspraak is namelijk NIET op waarheid gebaseerd en complete onzin :-)) .
Hier in Honolulu zijn er ontzettend veel Japanners! Dus ook veel sushi.. Love it! Maar ik kook ook hier hoor!

Ik werk nu in het hostel voor 3 dagen en ik kan dus gratis verblijven. Heel fijn! Het werk is vrij simpel en ik vind het ook redelijk leuk om te doen. Ik moet de boel poetsen, wat niet heel veel werk is, de bedden verschonen en mensen in- en uitchecken. Soms heb ik ook diensten waar ik alleen maar hoef te wachten op de check-ins, topwerk toch? Misschien moet ik even uitleggen dat het geen hostel is zoals je het je nu waarschijnlijk voorstelt. Het is een penthouse in een hotel, waarin verschillende kamers zijn gemaakt. Tevens huren we kamers van het hotel naast ons, waar we dan 3 personen in stoppen. Er is dus geen front desk. Als ik aan het werk ben, moet ik er gewoon zijn. De check-ins melden zich aan de balie van het hotel en dan kom ik naar beneden om ze in te checken.

Mijn eerste twee weken ben ik veel met Felicia opgetrokken, zij komt uit Californie. Zij gaat helaas alweer bijna naar huis, maar het voordeel van het hostel is dat ik veel mensen leer kennen en er altijd wel mensen zijn om iets mee te ondernemen. Momenteel wordt er in het hostel het een en ander verbouwd en zit ik in een hotel, hoe luxe! Ik deel de kamer met Saphia. Vandaag ga ik haar inwerken en wordt ze mijn collega. Het klikt goed tussen ons en zo heb ik gelijk een maatje voor de rest van de tijd. Ik ga ook veel om met Kan, een Japanner die niet zo goed Engels kan spreken maar ontzettend grappig is, Tristan, die hier nog 2 maanden blijft en Sandra die ook nog wel een tijdje rond blijft hangen aangezien ze Tristan aan de haak heeft geslagen. Zo hebben we dus wel een gezellig groepje mensen die voorlopig niet weggaan en er haken ook wel vaker wat mensen van het hostel aan. Mijn manager, Aki, gaat ook vaak mee.



Anyway, mijn onderzoek. Het verloopt nog niet heel goed, maar ik moet er vooral meer tijd insteken. Ik heb wel al wat contacten gelegd en wat data verzameld, met name van observaties en small talk. Ik heb inmiddels wel al een nummer gescoord van een danseres die ik hopelijk komende week kan interviewen. Tevens heb ik mij al ondergedompeld in de Hawaiiaanse cultuur. Zo neem ik wekelijks hula lessen en ukulele lessen samen met Saphia:



Ik heb zelfs al twee keer opgetreden voor een enorm publiek. Mensen herkennen Saphia en mij al een beetje en zo komt het weleens voor dat mensen ons aanspreken en ons complimenteren (vooral oudjes...). Nouja, ik moet nog een hele hoop leren, volgens mij ziet het er nog uit als een zak aardappelen. Maar in ieder geval leer ik door de lessen in een klap meer over hula dan dat ik tot nu toe gelezen heb en daar gaat het uiteindelijk om!

De hula die je hier het meeste ziet is op hapa-haole muziek, dit is muziek met Engelse teksten. Dan hoor je dus zoiets als “Put your hands on your hips, do your hula dips”. Dit is een heel bekend lied, dat overigens al decennia oud is en heet “Sophisticated Hula”. De dans die ik nu geleerd heb is op Hawaiiaanse muziek. Dit vind ik zelf mooier, maar het is wel lastiger omdat ik dat niet kan verstaan. Aangezien je met hula het verhaal van het lied uitbeeldt, is de tekst dus heel belangrijk om te horen, zodat je weet wanneer je welke beweging moet maken. Nog even geduld en ik zal het jullie allemaal laten zien en wie weet neem ik ook wel een ukulele mee naar huis :-).


Nog wat foto’s:







Oja en hier het bewijs dat ik ook aan mijn onderzoek werk :-) (snel aantekeningen maken op een envelop na een gesprek met een danser) :

Een goed begin is het halve werk....

Laat ik even eerlijk zijn.. Ik weet dat ik me vrijwel altijd veel te druk maak over veel te veel dingen, maar dit keer bleek het toch echt terecht.. Waar ik me onder andere druk over maakte:

Dat mijn vlucht geannuleerd werd... Gebeurd
Dat ze het me moeilijk zouden maken bij security en ik lang verhoord zou worden.. Gebeurd
Dat mijn koffer niet aan zou komen... Gebeurd
Dat ik achter een schreeuwende baby zou zitten in het vliegtuig terwijl ik alleen maar wilde slapen.. Gebeurd
Dat mijn vlucht vertraagd zou zijn en ik te laat in het hostel aan zou komen... Gebeurd
Dat er geen bed voor me zou zijn als ik aankwam... Gebeurd

Ff een paar dingetjes haha. Het was echt een lange vermoeiende reis die niet ging zoals ik gehoopt had. Maar toen ik uiteindelijk in bed lag na 33 uur op te zijn, was ik tevreden. Gelukkig is mijn koffer inmiddels ook aangekomen. Ik wilde nog extra kleren enzo in mijn handbagage doen voor als mijn koffer kwijt zou raken, maar Thijs zei tegen me: "Dat gebeurt toch niet! Moet je niet doen!" Drie keer raden naar wie ik niet meer ga luisteren... ;-)
Ik heb nu nog erg veel last van de jetlag, wat ik echt niet verwacht had. Maar ik ben echt heel moe de hele tijd en heb honger op rare tijden. Heb ook helemaal geen zin om dingen te doen. Ik heb dan ook nog niet heel veel gezien. Gisteren heb ik met een Australier een beetje rondgelopen door Waikiki en, uiteraard, een biertje gedronken. Het is hier zo ontzettend toeristisch! Werkelijk alles is gericht op toeristen! Het heeft wat weg van de toeristische badplaatsen in Spanje, alleen is het hier veel mooier en ook veel Amerikaanser uiteraard.

Het hostel waar ik zit is heel prima. Alleen maar gezellige mensen. Gisteren heeft de eigenaar voor ons gekookt. Erg gezellig! De eigenaar is heel vriendelijk. Hij heeft me aangeboden om twee dagen in het hostel te werken in ruil voor een kamer. Op het moment is het namelijk heel druk in Honolulu doordat veel mensen van het vasteland van de VS hierheen komen omdat het hier mooi weer is. Daardoor zijn de kamers veel te duur. Halverwege maart is het volgens hem uitgestorven hier en kan ik makkelijker een betaalbare kamer vinden. Tot die tijd kan ik dus waarschijnlijk in het hostel blijven. Heel fijn! We hebben het nog niet echt goed afgesproken, dus hopelijk gaat het allemaal goedkomen. De eigenaar, Charles, vroeg ook naar mijn onderzoek en vertelde me dat ik eens met zijn vrouw moet praten. Zij werkt op de universiteit en kan me waarschijnlijk helpen aan contacten. Ze kent veel hula danseressen. Nou, dat is nog eens goed nieuws! Hopelijk heb ik mijn portie ongeluk gehad tijdens de reis!